Op de woensdag en
donderdag zijn de kinderen thuis. Geen BSO, KDV of andere opvang. Op de woensdag is het mama-dag en donderdag's is papa thuis.
Toch gaat vaak je tijd
niet volledig uit naar de kinderen. Want hoe ideaal is het om overdag wat
huishoudelijke dingen te doen en je hierdoor ’s avonds een keer echt ongegeneerd
op de bank kan neerploffen.
In de wetenschap dat
de was echt iets is waar manlief niets in ziet, is het naast mama-dag ook vaak
wasdag. Of bedden-verschoon-dag (met als gevolg nog meer was) of strijk-dag.
En als ik dan nu
opkijk en mijn gasfornuis en de achterwand eens bekijkt kruipt het schaamrood
omhoog op mijn kaken.
Waar haal ik het idee
vandaan dat ik een blog zou kunnen typen op dit moment? Oké, Aapje is al in bad
geweest en ligt nu op bed. Onze Muis en Boef zitten op school en dat beddengoed
zit in de wasmachine. Maar mijn keuken heeft dringend aandacht nodig van wat
schoonmaakmiddelen. En draai ik mijn hoofd wat naar rechts, dan kijk ik de
woonkamer in en word ik helemaal moedeloos…
Toch maar eerst die
kop koffie. Inmiddels heb ik daar toch echt wel behoefte aan en om niet geheel niks te
doen, multitask ik dit blog erbij.
Regelmatig vraag ik me
af hoe andere ouders dit doen. Ouders die ook vier of meer dagen werken,
kind(eren) en huishouden hebben, maar geen hulp voor het schoonmaken en / of opruimen.
Alle planningen die ik
tot op heden bedacht heb, falen in de uitvoer. Er komt zoveel tussendoor dat
het niet haalbaar lijkt. Als het toch eens lukt, dan is het vaak vijf minuten na thuiskomst
van de kinderen alsof er weer een bom ontploft is. Hoe bedoel je: Eer van je
werk?
Speelgoed-opruim-methoden
zijn bij voorbaat kansloos. Het gaat een week goed. Die week is met zeer ruime marge
genomen. Hierna zitten de bakken dusdanig vol dat de bijbehorende deksels
er alleen voor sier naast liggen.
Ons dressoir is voor
éénderde eigendom van de kinderen. Eigenlijk zou ik er een foto van moeten
maken en die bij dit blog plaatsen, maar dat zou een wel overduidelijk bewijs
van ons “huishouden van Jan Steen” zijn. Om toch enige indicatie te geven. Er
zijn dagen dat de dubbele deuren (zo’n 1 meter 20, twee planken) niet meer
dicht willen. Of dat het levensgevaarlijk is voor ons jongste kruipende aapje als één
van de anderen iets wil pakken. Ooit van instortingsgevaar gehoord?
Met de Sint in
aantocht wordt het dan ook weer tijd voor een hele grote opruiming. Jammer genoeg
weten kinderen er altijd precies uit te halen wat zijn laatste reis naar de
kliko gemaakt heeft. “Mama, waar is … gebleven?”
En misschien wel nog erger,
het antwoord “Dat weet ik niet.” volstaat niet meer. Kinderen van zes en bijna vijf
weten precies wat er aan de hand is en kunnen dan ook woest worden. Vooral onze
zoon de Hamsteraar. Die kan moeilijk afscheid nemen van mensen en spullen. Dit
wordt later nog wel een dingetje als we hem tenminste niet terug willen zien in
een programma zoals “Mijn leven in Puin”.
Misschien dat ik
vandaag of in ieder geval deze week weer eens een nieuwe aanpak probeer. Samen
met de kinderen het dressoir doorlopen en hen laten beslissen wat er weg mag.
Gelijk maar wel erbij zeggen dat de tas / zak die ze krijgen vol moet. Anders
ben ik bang dat er hele bergen naar de eigen kamers verdwijnen om vervolgens
nog geen twee dagen later weer naar beneden gesjouwd te worden en weer in
dezelfde kast te verdwijnen. Hoewel verdwijnen niet het juiste woord is, want dat zou ideaal zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten