Tijd voor sport

Al een tijdje waren we aan het denken over wat zoonlief nog meer aan activiteiten zou kunnen doen. Energie te over en die één keer zwemmen in de week helpt niet om het kwijt te raken.

Voor een jochie van vijf zijn er legio mogelijkheden tot sporten. Maar zijn al die opties ook echt wat voor óns jochie? Een spring-in-het-veld, typisch karaktertje, grote muil ieniemienie hartje, discipline is voor watjes, mietjes, doetjes en sukkels.

Meermalen hebben we hem gevraagd wat hij leuk zou vinden. Want het is natuurlijk wel iets wat hem aan moet spreken. Er is echter zoveel leuks te doen, dat het maar moeilijk kiezen is. Deze mama is dus achter de laptop gekropen om na te gaan wat er allemaal aan sporten voor vijfjarigen hier in de buurt zijn. Want, hij moet het leuk vinden, maar als de afstand van huis tot sport niet grappig is ben ikzelf ongelukkig aan het eind.

BMX-crossen leek me wel iets voor onze fiets-o-fiel. Maar blijkbaar is dat in de provincie Utrecht maar heel beperkt qua aanbod. Waar in sommige provincies het lijkt alsof elk zichzelf respecterend dorp een crossbaan en –club heeft, hier ben ik algauw verplicht tot langere afstanden.

Maar goed dat ik dit nooit de lucht in gegooid heb als optie bij het manneke. Als dat dan niet door gegaan was had ik zijn hart gebroken.

Naast het crossen en het, geijkte, voetballen, speelde judo al een tijdje door mijn hoofd. Geen vechtsport maar juist een verdedigingssport.  Goed voor de motoriek, discipline, energieverbruik en ga zo nog maar even door.

Natuurlijk kreeg ik, na introductie bij de kleine man, de vraag wat judo is. Snel denkwerk van mama en de uitleg “stoeien” kwam er vlot uit. Of beter "leren stoeien". Want hij zou ook moeten luisteren naar de meester. Als je niet luistert kan je anderen pijn doen of wordt je pijn gedaan.

Nou dat snapte hij wel. Met een knik nam hij het verhaal op en de afspraak voor de proefles stond.

Vorige week zaterdag was het zover. En voor de les daadwerkelijk begint wist hij al: “Ik wil op judo!”. Logisch als je heerlijk kan spelen met andere kinderen. Maar ik moet zeggen dat ook toen de les eenmaal van start gegaan was hij het echt super gedaan heeft. Hij deed mee. Hij luisterde (soms). Hij had plezier.

Aan het einde van de les wilde hij nog steeds op judo. Oké! We hebben een sport! Deze mama deed een klein rondedansje in haar hoofd.

Gelijk die dag op zoek gegaan naar een judo-pak. Op marktplaats was het aanbod schaars. In onze regio helemaal niets, maar uiteindelijk in Drenthe een pak in de benodigde maat te koop. Ook nog voor een leuk prijsje.

Een lieve tante uit dezelfde Drentse plaats die het wel op wilde pikken voor ons. Mocht het tot een deal komen. Dan zou zus van tante het oppikken in Friesland waarna het met de trein mee naar de provincie Utrecht zou komen waar ik het op zou halen bij de betreffende zus van tante. En dat allemaal voor de volgende les. Wereldreis-constructie dus.

Gelijk een bod en een mail de deur uit en op zondag werd ik gebeld. Het knulletje van wie het pak was wilde er liever nog een euro extra voor hebben, maar dan was het pak voor ons. Tja, dat was een deal (wie ben ik om een jochie een extra euro te ontzeggen)! Drents knulletje blij, ons knulletje blij. Toch?!

Bijna… Want toen kwam het. “Mama, ik heb me vergist. Ik wil niet op judo.” Dus…

Sommigen zullen het niet begrijpen, anderen wel. Die mededeling, daar hebben wij even geen boodschap aan gehad. Doorpakken voor gevorderden. Knul mag, nee moet, eerst een maand proberen. En na een week vergissen en geen judo heeft hij vandaag zijn eerste echte les gehad. Volledig voorzien van judo-pak.

Hij heeft genoten!