Eet-iquette

Onze oudste is een dametje dat zo ongeveer alles weigert te eten. Met zo ongeveer alles bedoel ik ook letterlijk dat. De uitzonderingen als Patat, Pizza, Pannenkoeken en Poffertjes zullen de meeste ouders niet verbazen, maar groenten, die vallen compleet buiten de P-categorie.

Inmiddels zijn we er achter dat we met rauwe paprika, komkommer, wortel  en tomaat nog enigszins de vitamine-huishouding op peil kunnen houden. Wel zonder dressing of iets, want sausjes en dergelijke dat hoeft mevrouw niet. En haal het al helemaal niet in je hoofd om de genoemde rauwkost gaar op te dienen.

Regelmatig vliegt het zinnetje “Dat is vies!” over tafel. Bijna zeven jaar proberen we haar nu al duidelijk te maken dat eten niet vies is. Dat er dingen zijn die ze lekker vindt en lust, of juist niet. In al haar wijsheid blijft ze echter hardnekkig vasthouden aan het idee van vies eten. Om horendol van te worden.

En weet je wat dan nog het meest frustrerend is? Als je weer een of ander tijdschrift over baby’s en moederschap openslaat en het gaat over het eten van de lieve spruit. De standaard, en per blad elkaar tegen sprekende, tips kan ik dromen en zijn 0,0 effectief gebleken.  

Consequent zijn, niet dwingen, wel dwingen, negeren, belonen, straffen en blijven proberen, alles hebben we aangegrepen en getest op onze Diva. Uiteraard niet allemaal tegelijk mocht je je dat afvragen. Hoewel het uiteindelijke effect waarschijnlijk hetzelfde was geweest. Alles behalve eten.

En dan menig triomfantelijke zinnetje van de gemiddelde voedingsdeskundige aan het eind van zo'n item: “Uiteindelijk gaan ze echt eten.” 

Ja, inderdaad, ze eet echt… Patat, Poffertjes, Pizza en Pannenkoeken.

Als baby/dreumes presteerde onze meid het om een jaar lang elk brood te weigeren waar geen appelstroop op zat. En met weigeren bedoel ik ook echt weigeren. Ze heeft zich nooit met honger gemeld. Ook als ze de dag erna weer geen brood met appelstroop kreeg. Wij hebben uiteindelijk maar eieren voor ons geld gekozen en haar in ieder geval laten eten. Gedurende dat jaar hebben we regelmatig gecontroleerd of er niet al een appelkruintje begon te groeien op haar hoofd.

Ook hebben we haar nog lang bijgevoed met papflessen, vooral om haar een beetje op gewicht te krijgen en houden. Nu hoor ik al een aantal mede-ouders, of erger voedingsdeskundigen, denken dat ik precies daar de fout ingegaan ben. Nou geloof me… Toen die flessen eenmaal afgebouwd waren viel ze ’s avonds inderdaad gewoon in slaap. Ook zonder een fatsoenlijke hap gegeten te hebben. Het zal onze Diva een biet, vergeef me de woordspeling, zijn of ze eet of niet.

Je kan je misschien voorstellen dat je, na zoveel jaar, de frustratie beu bent en ook weer een gezellige maaltijd wil beleven. Wat dat betreft heeft ze het aardig voor elkaar gekregen inmiddels. Haar vader en ik zijn een stuk makkelijker geworden. Rauwkost staat bijna standaard op tafel, we wisselen zaken die ze niet lust (“vies” vindt…) af met eten waar ze wel enigszins warm voor loopt. We vragen of ze wat wil proeven en proberen ons niet te laten frustreren door wederom een weigering.

Uiteindelijk werkt deze eet-iquette van ons nog het best. De focus op het niet eten is weg. Positief ook voor de andere twee kleine tafelgenootjes die al aardig kopieergedrag begonnen te vertonen.

Eigenlijk bewonder ik haar volharding ook nog enigszins, hoewel ik het op dit vlak niet begrijp. Het geeft aan dat ze een sterk karakter heeft en weet wat ze wel of niet wil.

Dus een ding weten we zeker, onze Grande Dame laat zich de kaas niet van het brood eten. Of juist wel… om zo een broodje appelstroop te kunnen bemachtigen.